Hoe gaan we dit doen? En dan opeens zitten we thuis. Gisteren lachten mijn collega en ik er nog om. ‘Het zal toch niet zo een vaart lopen’. Nou ja voor de zekerheid toch maar mijn laptop mee naar huis genomen. Die ochtend ging mijn wekker, zoals iedere vrijdag. Aangezien alles al een beetje rommelde keek ik toch maar even naar het nieuws, terwijl ik mijn brood stond te smeren. Mijn mes bleef even in de lucht hangen……’vanaf vandaag werken wij zoveel mogelijk thuis’. Het stond er echt. Maar hoe dan?
Inmiddels is deze nieuwe manier van werken al een tijdje aan de gang en heb ik mijn draai gevonden. Waar in het begin de kinderen nog om mij heen rende en de honden vaak nieuwsgierig mee keken tijdens een vergadering, heb ik inmiddels een heerlijk werkplek. ’s Morgens maak ik mijn ontbijt, pak een kop thee, geef de kids een kus en zeg ik dat mama naar werk toe gaat. Dan begint de lange weg naar boven. Twee trappen zijn best een uitdaging als je zwanger bent, maar daarna kan ik in alle rust mijn werk doen.
"Na een lange treinreis en een hele ochtend in een tas is zo'n geplet broodje toch nooit zo heel erg lekker meer. Nu kan ik zelfs op dit moment kiezen wat ik op brood wil, wat een luxe."
Terwijl ik druk bezig ben met Teams vergaderingen, Excel bestanden en veel typen hoor ik de kinderen met hun vader in de tuin spelen. Ze lachen en hebben het heerlijk naar hun zin. Rondom het middaguur loop ik weer de trappen af en schuif ik aan bij mijn gezin met de lunch. Heerlijke dingen komen voorbij die ik normaal niet mee kan nemen op brood. Na een lange treinreis en een hele ochtend in een tas is zo’n geplet broodje toch nooit zo heel erg lekker meer. Nu kan ik zelfs op dit moment kiezen wat ik op brood wil, wat een luxe.
Na de lunch ga ik, met een kop thee, weer naar boven. Dan begint meestal het moeilijkste dagdeel van het thuiswerken. De kinderen worden wat moe en af en toe komt er eentje kijken wat mama nou aan het doen is. ‘Werken? Dat is best vreemd, want papa gaat altijd met de auto naar werk toe.’ Of ik hoor ze al huilend en stampend naar zolder komen, omdat papa ze niet wil geven wat ze willen. In die gevallen is het voor hun natuurlijk heel fijn dat mama ook thuis is. Probeer dan maar eens uit te leggen aan een 3- en 1 jarige dat je eigenlijk gewoon op je werk bent.
"Wil hij het huis even stofzuigen, zit ik net in een vergadering. Kan het misschien wat later...?"
Ook voor hun vader, mijn fantastische man, is het niet altijd even makkelijk dat zijn vrouw thuis aan het werk is. Wil hij het huis even stofzuigen, zit ik net in een vergadering. Kan het misschien wat later? Ja maar dan ligt de jongste weer te slapen. Gilt er een kind? Die wil hij direct stil hebben, want dat geluid gaat zo naar zolder toe. Loopt er een kindje de trap op dan wil hij die onderscheppen voordat hij of zij naar mijn werkkamer komt. Hij moet nu met zoveel factoren rekening houden.
"Wij hebben inmiddels onze draai gevonden en collega's vinden het vaak nog gezellig ook al er opeens een kindje in beeld komt."
Zo zit iedere dag weer vol met grote en kleine uitdagingen. Aan het begin was vooral oppas regelen de grootste uitdaging. Toen werkte ik dan ook heel vaak buiten kantooruren. Dan was mijn man thuis en kon ik mijn uren draaien. Gelukkig komt dit niet veel meer voor. Wij hebben inmiddels onze draai gevonden en collega’s vinden het vaak nog gezellig ook als er opeens een kindje in beeld komt.
Geschreven door: Rhianne van Beemdelust